نوشته زیر، تحلیلی بسیار مهم از استاد جعفریان درباره حرکت امام حسین(ع) است:

چند نکته را در باره حرکت امام حسین (ع) باید در نظر گرفت. 

1. امام بر اساس یک سنت اصیل اسلامی و انسانی، برابر یزید مستبد و فاسد موضع گرفت. این موضع نه تنها در سمت و سوی اصلاح جامعه بود، بلکه به این دلیل هم بود که از نظر مبانی شیعه، امامت حق امام بود و باید آن حضرت خود را در معرض آن قرار می داد تا مردم به سمت و سوی ایشان اقبال کنند.

2. امام حسین (ع) در این مسیر، روش مبارزاتی کاملا عاقلانه و مدبرانه ای را انتخاب کرد و و کوشید تا اولا از دست حکومت فاسد شهر مدینه به مکه برود تا امنیت داشته باشد و دیگر این که در صورت امکان یک حرکت عمومی را علیه یزید شکل دهد. برای مبارزه راه معقولی را انتخاب کرد و تا وقتی به صورت ظاهری مطمئن به آمادگی کوفه نشد، به راه نیفتاد. به علاوه نصحیت را همیشه اول از همه مطرح می کرد.

3. زمانی که مردم کوفه، به سمت یزید مایل شدند و از ایشان روی گردان شدند، سعی کرد خود را از معرکه نجات دهد و بی جهت خود را دم شمشیر مشتی جاهل و جانی مانند ابن زیاد قرار ندهد. شعار ایشان این بود که اگر به نامه های خود وفادار نیستید اجازه بدهید من برگردم یا به مرزی از مرزهای اسلامی بروم. متاسفانه به خاطر خباثت ابن زیاد، اما این تلاش نتیجه نداد و امام در کربلا در محاصره دشمن قرار گرفت و پیشنهاد های وی برای خلاصی از این وضعیت به جایی نرسید.

4. دشمن با سماجت ومحاصره امام در کربلا، قصد داشت هم شخصیت امام را خرد کند، هم از او بیعت بگیرد و هم او را عاقبت بکشد. بنابرین امام، میان ذلت و عزت قرار گرفت و مردانه ایستادگی کرد و عزلت را بر ذلت ترجیح داد. جالب است که تسلیم هم نشد و وقتی دشمن آمد، باز روشنگری را اصل قرار داده مرتب سخنرانی کرد. و قتی نپذیرفتند و به جنگش آمدند، تسلیم نشد تا شهید شد. غیر از این هرچه می کرد ذلت بود. اما امامان بعدی که در این شرایط قرار نگرفتند، خود را در معرض تیر و شمشیر دشمن قرار ندادند.

وقتی این مسیر و نقاط چهارگانه بالا را دنبال کنیم می بینیم که این دشمن او یزید و ابن زیاد و شمر بودند که آدم های افراطی و خشن بوده و حاضر به هیچ گونه رفتار مداراگونه نبودند. آنان آدم های رذلی بودند که می خواستند امام حسین (ع) را ذلیل کنند، بیعت بگیرند و بعد هم بکشند، اما امام، با روح مردانگی و آزادگی خود، برابر این خواست ایستاد و جاودانه شد.

مقصود از این توضیحات این است که امام، دقیقا مسیری آرام و طبیعی را برای مواجه با فساد و استبداد طی کرد، اما دشمن، همین حد از انتقاد را برنتافت، او را متهم به خروج بر خلیفه وقت کرده، برابر او ایستاد و به جنگش رفت و امام برای عزت خود و دینش جنگید. این را هیچ کس خشونت و افراط نمی گوید. نه امام حسین (ع) جنگ را آغاز کرد، نه قدرت طلب بود، و نه حتی در همین جنگ، با خشونت رفتار کرد ، بلکه با خشونت با وی رفتار شد، با استبداد و ستم با وی برخورد شد و با بی رحمی به شهادت رسید و تازه اسب هم بر اجساد مبارک آنان تاخته شد. این خشونت و افراطی گری متعلق به اموی هاست که به اسم دفاع از خلیفه وقت صورت گرفت. آنها بودند که به اسم دین و خلیفه مسلمین و مشروعیت او با خشونت رفتار کردند. امام حسین (ع) به هیچ روی تمایل به جنگیدن نداشت، چنان که پدرش در جمل و صفین هم جنگ را آغاز نکرد و آن قدر صبر کرد تا دشمن جنگ را آغاز کرد.

به طور کلی روش ائمه (ع)، حتی در مواجه با دولت های ستم پیشه، روشی است که هم مقابله را نشان می دهد، هم این مقابله را عاقلانه تعریف می کند. این مسأله در فقه شیعه به خوبی تبیین شده و در روش تاریخی نیز که ائمه و علمای شیعه در مبارزه با ظلم انتخاب کرده اند، آشکار است. مقام تشیع به عنوان یک دین بالاتر از آن است که مقطعی و صرفا برای حکومت لحظه ای فکر کند. تشیع اسلام اصیل است که می کوشد تا همه جوانب جامعه انسانی را در نظر بگیرد و برای آن برنامه داشته باشد، برای همه نسلها.

باز هم تأکید می کنم که باید روش علمای بزرگ را دید نه مدعیانی که روش های تند و جاهلانه را به عنوان روش دین و مذهب معرفی می کنند. آن که و آنچه برای ما حجت است، روش ائمه اطهار (ع) و مراجع تقلید است و بس.

منبع: همشهری جوان شماره 479 شنبه دهم آبان 1393 (با اندکی اصلاح و اضافات) (به نقل از وبلاگ ایشان در خبر آنلاین)